Grand Coulee <> Coeur d’Alene (Idaho)

Nadat we vanochtend weer heerlijk hebben ontbeten in een echt amerikaanse “Dinner” vetrokken wij omstreeks 10:00.

Al cruisend door het steeds afwisselende landschap maakte we een stop midden op een bergrug om onze beentjes even te strekken. We volgde een licht omhoog lopend bospad en de rust was overweldigend, echt totaal niets te horen behalve de geluiden van de natuur. Na een klein halfuurtje besloten we maar terug richting auto te gaan om onze reis voor te zetten. Plots kwam er een auto het bospad opgereden waarin 2 indianen zaten, wij deden netjes een paar stapjes opzij en vervolgde onze weg. Bijna bij onze auto aangekomen kwam eerder genoemde auto weer het bospad af en parkeerde pal naast onze auto, op een voor de rest totaal lege parkeerplaats. Wij keken elkaar eens aan maar moesten toch naar onze auto. Daar aangekomen stapte beide indiaantjes uit en vertelde ons dat hun motor niet meer startte en zij dus uitrollend de heuvel waren afgekomen en of wij hun een accu stroomstootje wilde geven.

Nadat wij samen even hadden overlegd, besloten we aan hun verzoek te voldoen, waarbij A wel tegen B zei “neem wel ff foto’s van die gasten”. A bleef er met zijn neus bovenop staan zodat er niet ergens aan de auto geknoeid werd, maar alle pogingen daargelaten het verhicle van die gassies wilde niet starten. Wij boden nog aan om in het eerst volgende dorp hulp voor hun te zoeken maar dat was niet nodig.

Wij vertrokken dus en werden nog hartelijk bedankt voor onze hulp. Wij stopten – heuvel af ging alles – ca. 2 mile verder om ff water te pakken en ja hoor daar kwamen onze vrolijke vriendjes de indiaantjes aangescheurd. Helaas konden we niet ontdekken of de motor aan of uit was maar wij er achteraan dus. Bij elke bocht die aangeremd moest worden deden hun remlichten etc. het ieder geval niet en toen de afdaling teneinde was parkeerde zei hun auto op een parkeerplaats want vanaf hier ging de weg weer omhoog. Wij konden dus concluderen dat het geen vooropgezet iets was geweest.

Tijdens de afdaling wel tot 2x toe gepasseerd door een politiewagen met gillende sirenes en later kwamen we nog meer hulpdiensten tegen met toeters en bellen, er was dus duidelijk iets aan de hand maar daar hebben wij verder niets van meegekregen.

Al vrolijk doortuffend reden we richting Keller alwaar we de pont zouden moeten nemen om het Washington Lake over te steken, deze ferry maakt gewoon deel uit van de weg en is dus geheel gratis. Na de oversteek veranderde het landschap van berg/heuvelachtig plots in zacht glooiend heuvels en reden we tientallen mile’s door akkervelden waar voornamelijk graan en/of koolzaad werd verbouwd. Ergens halverwege gestopt om te lunchen – zoals gebruikelijk – vanuit onze kofferbak.

Om een uurtje of 4 gestopt in Idoha in het plaatsje Coeur d’Alene waar we ingeboekt hebben in het LaQuinta hotel. We gaan zo op zoek naar een hapje eten en het vervolg van onze reis volgt morgen dus.

Zojuist gegeten bij Sharis Family Restaurant. Heerlijk Merlot wijntje en A surf&turf en B een New York Stripe met een lemon Pie na.